W skład zawieszenia samochodu wchodzą elementy prowadzące, sprężyste i tłumiące. Zapewniają właściwe przemieszczenia kół względem karoserii, resorowanie oraz zamianę energi ruchu drgającego w ciepło i rozpraszanie jej do otoczenia. Charakterystyka zawieszenia stanowi zawsze kompromis pomiędzy dwoma zasadniczo sprzecznymi wymaganiami – komfortem („miękkość”) i bezpieczeństwem jazdy („twardość”). Z punktu widzenia kinematyki wyróżnia się zawieszenia zależne, w których ruchy jednego koła danej osi wpływają na ruchy drugiego z kół i niezależne, w których obydwa koła przemieszczają się niezależnie od siebie.
WADY I ZALETY WLECZONYCH WAHACZY WZDŁUŻNYCH W samochodach osobowych z zasady z przodu, a z tyłu często, wykorzystuje się zawieszenia niezależne. Jednym z rozwiązań, korzystnym zwłaszcza w pojazdach z przednim napędem, jest prowadzenie tylnych kół na wzdłużnych wahaczach wleczonych i resorowanie ich sprężynami śrubowymi lub drążkami skrętnymi. Układ taki ma zwartą budowę, nie zajmuje wiele miejsca i nie uszczupla przestrzeni użytecznej bagażnika, którego podłoga może być płaska. Ruchy względne kół odbywają się ponadto równolegle do siebie w płaszczyźnie pionowej, przy zachowaniu stałego rozstawu, zbieżności i minimalnej zmianie kąta pochylenia. Jednakże wahacze ulegają odkształceniom poprzecznym, powodując wzrost kątów znoszenia kół tylnych, co pogarsza z kolei stateczność ruchu samochodu. Aby uniknąć tego niekorzystnego zjawiska, od połowy lat 70., szczególnie w autach klasy niższej i średniej, a ostatnio również wyższej (np. Audi A6), stosuje się tzw. układ wahaczy sprzężonych.