SIMCA GORDINI – rok 1952

Ste Industrielle de Mecanique et Carrosserie Automobile Nanterre, Seine, Francja.

FIA ogłosiła w latach 1952 i 1953 mistrzostwa świata formuły 2, zachęcając tym samym do udziału w wyścigach firmy o mniejszych możliwościach technicznych i finansowych.

W sezonie 1952 do rywalizacji o nagrodę Grand Prix przystąpiła francuska firma Simca-Gordini. Amedee Gordini już przed drugą wojną światową specjalizował się w udoskonalaniu sportowych samochodów Simca. Po wojnie skonstruował on swój pierwszy monoposto z czterocylindrowym silnikiem o mocy 47,8 kW (65 KM) i pojemności 1,1 litra. Później pojemność silnika stopniowo powiększał i w 1949 r wynosiła już ona 1490 cm3 przy niezmienionej średnicy cylindra. Żeliwny blok silnika miał stalowe tuleje. Wał korbowy osadzony był w pięciu łożyskach ślizgowych Vanderwell. Rozrząd zaworowy 2 x OHC rozwiązany był za pomocą dwóch wałów krzywkowych w głowicy cylindrów.

W 1951 roku silnik wyposażono w kompresor typu Roots, sprężający mieszankę z gaźnika do ciśnienia 200 kPa. Dzięki temu uzyskano moc silnika 132,5 kW (180 KM) przy 7000 obr/min. Pojazd mógł być wyposażony w cztero- lub pięciobiegową skrzynię biegów z tzw. nadbiegiem. Agregat napędowy umocowany był w rurowej ramie wykonanej z cienkościennych rurek, a całość była przykryta nadwoziem z blachy aluminiowej. Przednie koła były zawieszone niezależnie w układzie trapezowym, a most tylny był sztywny. Z przodu zastosowano resory sprężynowe z teleskopowymi amortyzatorami, a z tyłu podłużne drążki skrętne. Bębnowe hamulce hydrauliczne działały na wszystkie koła. Dzięki niezwykle małej masie – 400 kg – samochód miał dobre osiągi i prędkość maksymalną 235 km/h.

Simca Gordini tylko raz zwyciężyła w wyścigu Grand Prix. W 1952 roku prowadzona przez francuskiego zawodnika Jeana Belira wygrała Grand Prix w Reims, wyprzedzając cały zespół Ferrari i osiągając prędkość średnią 168,6 km/h.