RENAULT – rok 1906

Renault Fréres, Billancourt, Paryż, Francja.

Wyścig Grand Prix Francji z 1906 roku uważa się za pierwsze zawody typu Grand Prix, które później stały się mistrzostwami świata formuły 1. Wyścig ten zorganizował francuski automobilklub (Automobile Club de France — ACF). Pierwotna nazwa brzmiała Grand Prix ACF (Grand Prix de l ACF). Trasą był tor w Le Mans.

Na pierwszym starcie stanęli przedstawiciele firm de Dietrich, Clement, Brasier, Darracq, Gobron-Brillie, Gregoire, Hotchkiss, Panhard i Renault z Francji, FIAT i Itala z Włoch, Mercedes z Niemiec. Pojemność cylindrów wahała się od 7,4 litra (Gregoire) do 18,3 litra (Panhard-Levassor). Jedynym ograniczeniem była masa samochodu, której górna granica wynosiła 1000 kg. O zwycięstwie zadecydowało zastosowanie nowego wynalazku André Michelina – wymienialnych obręczy kół, które wykorzystały firmy Brasier, FIAT, Itala i Renault. Najlepszy czas przejazdu jednego okrężenia, a tym samym rekord toru, osiągnął Nazzaro na samochodzie Fiat, jadąc z przeciętną prędkością 128 km/h. Podczas usuwania defektu wyprzedził go Szisz jadący na Renault, który z czasem 12:13:57 i prędkością średnią 101,34 km/h stał się zwycięzcą pierwszego wyścigu Grand Prix.

Podwozie zwycięskiego samochodu składało się ze stalowej znitowanej ramy, do której przymocowano czterocylindrowy silnik z potężną chłodnicą rurową umieszczoną za silnikiem, siedzenie kierowcy oraz zbiornik paliwa. Sztywne osie były zawieszone na ćwierćeliptycznych resorach podłużnych. Mechaniczne hamulce bębnowe działały tylko na tylne drewniane koła. Silnik, złożony z dwóch bloków po dwa cylindry, miał niewymienialne głowice cylindrów, sterowane mechanicznie boczne zawory i termosyfonowe chłodzenie. Dzięki średnicy cylindrów 166 mm i skokowi tłoka 150 mm osiągnięto całkowitą pojemność silnika 12 986 cm3. Mieszankę zapalał wysokonapięciowy iskrownik firmy Bosch. Moc maksymalna 66,2 kW (90 KM) była osiągana przy 1200 obr/min. Napęd na koła tylne przenosił się z trzystopniowej skrzyni biegów za pośrednictwem wału przegubowego, w odróżnieniu od powszechnie stosowanych łańcuchów. Bardzo mały rozstaw tylnych kół — tylko 1090 mm — umożliwił pominięcie mechanizmu różnicowego. Aerodynamiczny kształt maski silnika uzyskano dzięki umieszczeniu chłodnicy za silnikiem.

Niezmieniony model Renault zajął w kolejnym wyścigu Grand Prix ACF, zorganizowanym w Dieppe w rok później, drugie miejsce. Sukcesy odnosił też w 1908 roku w Dieppe (8 i 15 miejsce) oraz w Grand Prix Ameryki (6 miejsce).