MILLER 1,5 L – rok 1927

Harry Miller, Los Angeles, Kalifornia, USA.

Harry Armenius Miller założył w 1915 roku w Los Angeles firmę, specjalizującą się początkowo w produkcji gaźników, później ośmiocylindrowych silników według Peugeota, a z początkiem lat dwudziestych w montażu całych samochodów. Odznaczały się one dokładnym wykonaniem wszystkich elementów oraz „okrągłymi” cenami. Cena jednego egzemplarza wynosiła 10 000 dolarów, a wersja z napędem przednim — 15 000 dolarów.

W roku 1927 na Grand Prix Europy w Monzie para zawodników – Pete Kreis i Cooper zajęła trzecie miejsce jadąc na jednym z dwóch startujących Millerów. Rzędowy silnik ośmiocylindrowy o pojemności 1478 cm3 złożony był z dwóch czterocylindrowych bloków o średnicy cylindra 55,5 mm i skoku tłoka 76,2 mm. Wał korbowy ułożyskowany w pięciu łożyskach wyposażony był w suchą skrzynię korbową i za pomocą kół zębatych napędzał dwa wały krzywkowe umieszczone nad głowicami cylindrów. W głowicy każdego cylindra znajdowały się cztery zawory. Z tylnego końca wału korbowego napędzany był przez przekładnię o przełożeniu 5 : 1 kompresor odśrodkowy, który przy nadciśnieniu tłoczył mieszankę do czterech podwójnych gaźników Miller. Silnik osiągał moc 133,3 kW (154 KM) przy 8000 obr/min. Po wyregulowaniu silnika i zastosowaniu jako paliwa mieszanki alkoholowej udało się osiągnąć moc 185,3 kW (252 KM) przy niezmienionych obrotach. Precyzyjne wykonanie wszystkich części, a zwłaszcza kompresora, mającego przy maksymalnej mocy 40 000 obr/min, było wprost konieczne. Największą ciekawostką tego samochodu było rozwiązanie napędu przedniego sztywnego mostu de Dion, absolutnie wyjątkowe w całej historii samochodów Grand Prix. Siła napędowa przenoszona była na most przez wielotarczowe sprzęgło mokre i trzybiegową skrzynię biegów. Stalowa rama zawieszona była na podłużnych, z tyłu półeliptycznych, z przodu podwójnych ćwierćeliptycznych resorach z amortyzatorami ciernymi. Hamulce hydrauliczne działające na wszystkie koła były mniejsze wymiarowo w stosunku do europejskich warunków, bowiem samochód startował przeważnie na torze Indianapolis, gdzie hamulców używano dopiero za metą. Jednomiejscowe nadwozie z blachy aluminiowej powodowało obniżenie wagi pojazdu do 635 kg. Dzięki zastosowaniu opon Firestone Speedway samochód osiągał prędkość maksymalną 252 km/h.

Firma Miller w 1932 roku została kupiona przez Freda Offenhausera, którego silniki, nazywane popularnie „Offy”, zdobyły później niemal monopol w wyścigu 500 mil Indianapolis.