MERCEDES-BENZ W154 – rok 1938

Daimler-Benz AG, Stuttgart, Niemcy.

Zgodnie z tzw. trzylitrową formułą obowiązującą od 1938 roku przygotowano nowy model Mercedesa oznaczony symbolem W 154, który umocnił jeszcze dominującą pozycję tej marki samochodów na torach Grand Prix. Nowy model był zmodyfikowaną wersją Mercedesa W 125. Zachowano rurową ramę o przekroju owalnym, do której przymocowano widlasty silnik dwunastocylindrowy. Każdy rząd stalowych cylindrów z niewymienialnymi głowicami otoczony był płaszczem wodnym. Przed blokami cylindrów umieszczono dwa kompresory Roots o ciśnieniu roboczym 220 kPa. Cztery wały krzywkowe w głowicach cylindrów sterowały łącznie 48 zaworami. Wał korbowy złożony z kilku części osadzony był w łożyskach tocznych. Skomplikowany system smarowania silnika składał się z dziewięciu pomp ssących i dziewięciu tłoczących. Cylindry silnika miały średnicę 67 mm i skok tłoka 70 mm, czyli pojemność całkowita wynosiła 2962 cm3. Samochód osiągał maksymalną moc 312,8 kW (425 KM) przy 7800 obr/min, a istniała możliwość uzyskania 9000 obr/min, ale tylko przez krótki czas. Silnik był nachylony nieco w tył i w bok, przez co wał napędowy, łączący pięciobiegową skrzynię biegów zblokowaną z mechanizmem różnicowym, znajdował się z lewej strony kierowcy. Zachowano koncepcję podwozia modelu W 125, z niezależnym zawieszeniem przednich kół i mostem tylnym typu de Dion. Duży zapas paliwa, niezbędny ze względu na ogromne zużycie w przedziale 90-100 l/100 km, rozłożony był w dwóch zbiornikach w celu równomiernego obciążenia pojazdu. Zbiorniki te miały łączną pojemność 400 litrów. Jeden z nich znajdował się przed kierowcą, a drugi za nim. Zmiana rozkładu masy wpływała jednak na właściwości jezdne pojazdu, zastosowano więc amortyzatory hydrauliczne, regulowane podczas jazdy. Model W 154 miał masę całkowitą 1200 kg i osiągał prędkość maksymalną 290 km/h.

Mercedes W 154 na torach Grand Prix miał przewagę nad konkurencyjnymi samochodami. Pokonały go tylko Auto Union i Delahaye. Zawodnicy zespołu Mercedes – Rudolf Caracciola, Herman Lang, Manfred von Brauchitsch i Richard Seaman wygrali w czterech wyścigach Grand Prix: Lang zwyciężył w Grand Prix Trypolisu (205,1 km/h), Seaman — w Grand Prix Niemiec (129,8 km/h), Caracciola — Grand Prix Szwajcarii (143,6 km/h) a von Brauchitsch — Grand Prix Francji (162,8 km/h). W trzech wyścigach Mercedes zajął pierwsze trzy miejsca, a Caracciola został trzykrotnie mistrzem Europy.