MERCEDES-BENZ W 163 – rok 1939

Daimler-Benz AG, Stuttgart, Niemcy.

Po wyścigach Grand Prix Anglii i Włoch, w których samochody Auto Union okazały się lepsze i silniejsze od Mercedesów, szefowie działu wyścigowego firmy Daimler-Benz, inż. Rudolf Uhlenhaut i główny konstruktor inż. Fritz Nallinger zdecydowali się na ulepszenie modelu W 154. Zmiany objęły silnik, podwozie i nadwozie. W nowej wersji oznaczonej jako W 163 udało się poprzez szeregowe połączenie dwóch kompresorów zwiększyć moc silnika do 355,5 kW (483 KM) przy 8000 obr/min. Ciśnienie ładowania dwustopniowego układu sprężania wynosiło 285 kPa. Przy niezmienionej pojemności silnika moc właściwa wzrosła do 119,9 kW/l (163 KM/I).

Samochód otrzymał nowe nadwozie z wydłużonym i obniżonym przodem. Rozszerzony otwór ssący przed chłodnicą płynnie przechodził w osłonę zawieszenia kół. Koła były wyposażone w nowe bębny hamulcowe z radialnie ułożonymi łopatkami, zapewniającymi wentylację i chłodzenie hamulców podczas ostrego hamowania. Rozstaw osi wynosił 2750 mm, rozstaw kół — 1580 mm, a najwyższy punkt silnika znajdował się tylko 700 mm nad ziemią. Samochód miał masę 1220 kg i osiągał prędkość maksymalną 315-320 km/h. Pojazd, wyposażony w specjalne aerodynamiczne nadwozie z osłonami kół, uczestniczył nie tylko w wyścigach Grand Prix, ale także w próbach bicia rekordów prędkości. W styczniu 1939 roku Caracciola na trasie pod Dessau ustanowił cztery rekordy świata dla samochodów klasy D (2000—3000 cm3), osiągając 398,2 km/h. W tym samym roku Mercedesy zwyciężyły w pięciu z siedmiu głównych wyścigów Grand Prix. Tym razem najlepszym zawodnikiem firmy był Hermann Lang – zwycięzca Grand Prix w Pau (88,7 km/h). Grand Prix Belgii w Spa (152 km/h). Grand Prix Szwajcarii na torze Bremgarten (153,6 km/h) i Eifelrennen na torze Nurburgring (135,4 km/h). W ten sposób Lang został mistrzem Europy. Mercedesy W 163 osiągały sukcesy także po II wojnie światowej, np. zajęły drugie miejsce w wyścigach o nagrodę prezydenta Argentyny Perona w latach 1951 i 1952.