MASERATI 250 F/M – rok 1957

Offizine Alfieri Maserati SpA, Modena, Włochy

Wszystkich samochodów typu 250 F, różniących się między sobą silnikiem i nadwoziem, wyprodukowano 34. Poszczególne wersje przygotowywano dla zawodników indywidualnych, jednakże modele najnowsze przeznaczano dla zawodników zespołu fabrycznego. We wrześniu 1956 roku podwozie modelu 250 F otrzymało sześciocylindrowy silnik, którego oś była przesunięta równolegle do osi pojazdu. Silnik o niezmienionej pojemności 2494 cm3 z trzema podwójnymi gaźnikami typu Weber miał stosunek sprężania 10,5 : 1 i osiągał moc 198,7 kW (270 KM) przy 6000 obr/min. Siła napędowa była przenoszona z pięciobiegowej skrzyni biegów i suchego sprzęgła tarczowego przez przegubowy wał łączący, biegnący po lewej stronie od osi pojazdu. Kierowca siedział natomiast po prawej stronie, dzięki czemu obniżył się punkt ciężkości i polepszyły się własności jezdne. W przedłużonej przedniej części nadwozia umieszczono chłodnicę oleju, a za nią chłodnicę wodną. Układ smarowania silnika z suchą skrzynią korbową wymagał trzech pomp olejowych. Wykonano dwa pojazdy typu 250 F/M, które przeznaczono dla Stirlinga Mossa i Jeana Behry. Masa samochodów wynosiła 630 kg, a prędkość maksymalna 280 km/h. Nowy model od początku odnosił sukcesy. W wyścigu Grand Prix Włoch w Monzie Moss osiągnął prędkość średnią 207,57 km/h i zajął pierwsze miejsce. Było to jednocześnie pierwsze zwycięstwo brytyjskiego zawodnika w Grand Prix Europy.

W następnych wersjach modelu 250 F/M produkowanych w 1957 roku zastosowano ramę odciążoną. Trzy samochody tego typu otrzymali kierowcy z zespołu firmy: Schell, Behra i Fangio, którzy w sezonie 1957 zwyciężyli w ośmiu wyścigach Grand Prix. Najlepszym zawodnikiem był Juan Manuel Fangio, który wygrał pięciokrotnie (Argentyna, Monaco, Francja, RFN i Buenos Aires) i po raz piąty został mistrzem świata.

Ostatnim zwycięstwem modelu F/M w wyścigach Grand Prix było pierwsze miejsce Fangia w 1958 roku w Grand Prix Buenos Aires. Samochody Maserati pojawiały się jeszcze na torach Grand Prix w latach sześćdziesiątych, gdy firma należała już do koncernu stalowego Rheinstahl A. G. W końcu doszło do fuzji z francuską firmą Citroen.