MARCUS – 1875 rok
Producent: Lichtensteinowskie Zakłady Maszynowe, Adamów, Austro-Węgry
Siegfried Marcus urodził się w 1831 r. w Malchin w Meklemburgii. Był zatrudniony jako mechanik w firmie Siemens Halske w Berlinie. W 1852 r. przeniósł się do Wiednia, gdzie pracował na uniwersytecie. W 1860 r. zajął się tym, co interesowało go najbardziej — elektrotechnika.
Rozwiązał wiele problemów technicznych, na niektóre rozwiązania uzyskał patenty. W samych tylko Austro-Węgrzech otrzymał 38 patentów. Szerokie zastosowanie znalazł jego iskrownik magneto-elektryczny z 1864 r., który zaczęto stosować w silnikach spalinowych. Gaźnik Marcusa, opatentowany w 1865 r., zastosowano najpierw w atmosferycznym silniku spalinowym firmy Langen & Wolf, a wkrótce także w jego własnym.
Ponieważ silniki atmosferyczne były już przestarzałe, Marcus zajął się 4-suwowym silnikiem Otto wykorzystującym sprężanie. Dla swego nowego silnika spalinowego Marcus znalazł w Wiedniu producenta — Jakuba Warchałowskiego (Polak, konstruktor lotniczy i pilot), w Pradze zaś firmę Marky, Bromovsky & Schulz.
Swój 1 -cylindrowy czterosuwowy silnik Marcus zastosował w samochodzie. Powstał w ten sposób jeden z pierwszych pojazdów benzynowych zdolnych do samodzielnego poruszania się. Jego podwozie stanowiła drewniana rama z dwoma poprzeczkami. Oś przednia, wykuta ze stali, przy kierowaniu pojazdem obracała się cała wokół pionowego wałka kolumny kierownicy. Resorowanie odbywało się za pośrednictwem wzdłużnych resorów półeliptycznych. Oś tylna była sztywna, podparta na dwu łożyskach i resorowana tylko gumowymi silentblokami. Na stalowe obręcze tylnych kół działał hamulec klockowy.
Jednocylindrowy silnik o pojemności 1570 cm3 rozwijał moc 0,73 kW (1 KM) przy 300 obr/min. Obroty silnika zmieniało się za pomocą zaworu regulacyjnego. Chłodzenie odbywało się za pomocą naturalnego obiegu wodnego z wielkiego zbiornika pod tylnym siedzeniem. Gaźnik był ogrzewany odgałęzieniem rury wydechowej.
Pojazd zbudowano w Lichtensteinowskich Zakładach Maszynowych w Adamowie, koło Brna. W 1898 r. uzyskał go Austriacki Klub Automobilowy. Obecnie zdatny do jazdy, znajduje się w Muzeum Technicznym w Wiedniu.