LOTUS MK 25 – rok 1963

Lotus Cars Ltd, Cheshunt, Herts., Wielka Brytania.

Interesującym pojazdem nowej formuły, obowiązującej od 1961 roku, był Lotus 25. Colin Chapman, konstruktor pomysłowy i oryginalny, zaprezentował w 1962 roku nowość — pojazd z samonośnym nadwoziem łupinowym z blach tłoczonych, tzw. monocoque. Zapoczątkowało to rewolucję w konstrukcji samochodów wyścigowych. Wprawdzie było to rozwiązanie droższe w porównaniu z ramami rurowymi, ale nowa rama samonośna była lżejsza i bardziej sztywna. Stopniowo zaczęły stosować ją także pozostałe firmy.

Część nośną nadwozia stanowiły lekkie podłużnice o profilu zamkniętym oraz poprzeczki do zawieszenia kół, układu kierowniczego, łuku ochronnego za siedzeniem kierowcy i jednostki napędowej. Koła były zawieszone niezależnie na poprzecznych wahaczach w układzie trapezowym. Resory śrubowe z teleskopowymi amortyzatorami umieszczono z przodu wewnątrz nadwozia, z tyłu zaś były ustawione skośnie przed wałami napędowymi kół. Zbiorniki paliwa o pojemności 115 I znajdowały się po obu stronach kierowcy i za nim. Wykorzystano ośmiocylindrowy silnik Coventry-Climax typu FWMV V8 o średnicy cylindra 63 mm i skoku tłoka 60 mm. Silnik miał pojemność 1496 cm3 i osiągał moc 137,6 kW (187 KM) przy 8500 obr/min. Zastosowano zapłon tranzystorowy firmy Lucas i cztery podwójne gaźniki Weber. Siła napędowa była przenoszona przez pięciobiegową skrzynię biegów ZF. Na obręczach kół, odlewanych z elektronu, umocowano hamulce tarczowe firmy Girling. Chapman, konstruując ten model, dążył do minimalizacji powierzchni czołowej pojazdu. Zawodnik znajdował się w pozycji półleżącej, a wokół ekstremalnie małej kierownicy nie było ani milimetra wolnej przestrzeni. Nawet cięgno zmiany biegów przechodziło przez boczny zbiornik paliwa. Samochód miał masę 450 kg i osiągał prędkość 280 km/h. Doskonałe parametry jezdne i duża moc silnika oraz umiejętności zawodnika Jima Clarka umożliwiły firmie Lotus zwycięstwo w mistrzostwach świata producentów samochodów formuły 1 w roku 1963. Równocześnie Jim Clark, wygrywając siedem z dziesięciu wyścigów Grand Prix i zajmując raz drugie miejsce, zdobył swój pierwszy tytuł mistrza świata formuły 1.