LE MANS (FRANCJA) – rok 1906
Trasa pierwszych wyścigów Grand Prix ACF została wytyczona po obwodzie okręgu długości 104 km w pobliżu miasta Le Mans. Znajdowały się tu jakościowo dobre cesarskie drogi, umożliwiające zbudowanie toru o wymaganej długości bez wielkich kosztów. Tor został nazwany Sarthe – nazwę zapożyczono od miejscowego automobilklubu i rzeki, płynącej przez miasto. Miał on kształt trójkąta z trzema odcinkami prostymi i trzema ostrymi zakrętami. Całkowita długość trasy dwudniowych wyścigów, polegających na przejechaniu sześciu okrążeń każdego dnia, wynosiła 1248 km. W celu uniknięcia kurzu nawierzchnia została pokryta nowym wynalazkiem — mieszaniną żywic na bazie asfaltu. Jednakże podczas wyścigów okazało się, że nie był to dobry pomysł – słońce roztopiło asfalt, którego rozpalone cząstki wirowały w powietrzu uniemożliwiając jazdę samochodom jadącym z tyłu. Ponieważ przy przejazdach przez wsie nie było żadnych zabezpieczeń, mieszkańcy St. Calais zbudowali na niebezpiecznym zakręcie drewnianą łukowatą drogę obchodzącą wieś wokoło. Na miejscu startu stała wielka trybuna. W przerwach pomiędzy kolejnymi wyścigami samochody były zaparkowane na dobrze strzeżonym parkingu, oświetlonym w nocy silnymi reflektorami. Tor miał już pierwsze zabezpieczenie — w Pont de Gennes wybudowano przejście podziemne, aby widzowie nie przebiegali przez drogę.