LANCIA D 50 – rok 1954

Fabbrica Automobili Lancia e Cia, Turyn, Włochy.

Samochody marki Lancia tylko sporadycznie uczestniczyły w wyścigach Grand Prix prowadzone przez indywidualnych zawodników. Tym większe zdziwienie wywołał w 1953 roku projekt samochodu formuły 1. Było to z pewnością zasługą nowego kierownictwa firmy, którą po śmierci Vincenza Lancii przejął jego syn Gianni. Pozyskał on dla firmy niezwykle uzdolnionego konstruktora – Vittorio Jana.

Jego dziełem był pierwszy i jak dotychczas ostatni wóz wyścigowy formuły i oznaczony symbolem D 50 i dorównujący konkurentom pod względem mocy. Samochód otrzymał ośmio-cylindrowy silnik widlasty o średnicy cylindra 76 mm i skoku tłoka 68,5 mm, co dawało pojemność całkowitą 2489 cm3. Pojazd miał podwojony zapłon typu Marelli i cztery podwojone gaźniki Weber. Silnik z podwójnym 2 x OHC, to jest czterema wałami krzywkowymi, osiągał w 1954 roku moc 184,0 kW (250 KM) przy 8500 obr/min. Ułożony był z przodu w ramie rurowej i przesunięty w bok od osi podłużnej pojazdu z powodu przenoszenia momentu napędowego przez wał przegubowy biegnący obok fotela kierowcy. Lekkie, aluminiowe nadwozie zakrywało zbiorniki paliwa. Koła przednie były zawieszone niezależnie, z tyłu zastosowano sztywny most typu de Dion. Samochód posiadał hamulce hydrauliczne i pięciobiegową skrzynię biegów. Odznaczał się świetnym przyspieszeniem i wysoką prędkością maksymalną 270 km/h. Jednakże w zdobyciu zwycięskich laurów przeszkodziła zawodność techniczna oraz zła stabilność na zakrętach.

Największym sukcesem modelu D 50 było drugie miejsce Eugenio Castelottiego w Grand Prix Monaco w Monte Carlów 1955 roku, kiedy w zespole Lancii startowali jeszcze Ascari, Chiron i Villoresi. Faworyzowana Lancia prowadzona przez Ascariego stoczyła pojedynek z Trintignantem na Ferrari, ale w końcu musiała poddać się po poślizgu na nabrzeżu portowym w Monaco. Samochody Lancia D 50 zajęły wprawdzie pierwsze trzy miejsca w Grand Prix Tunisu, ale wyścig ten nie był zaliczany do mistrzostw świata.

Model D 50 nie zdobył głównej nagrody w wyścigu Grand Prix, ale w oparciu o jego konstrukcję zaprojektowano samochód Lancia/Ferrari, który zdobył mistrzostwo świata w 1956 roku.