ITALA – rok 1908

Fabbrica Automobili Itala S.A., Turyn, Włochy.

Znak firmowy Itala nie jest nieznany miłośnikom automobili. Już w 1905 roku, w rok po powstaniu firmy, Matteo Ceirano – konstruktor i założyciel firmy w jednej osobie — skonstruował swój pierwszy model wyścigowy. Był to duży, czterocylindrowy samochód o pojemności silnika 16 666 cm3, który prowadzony przez Raggio wygrał zawody o puchar Coppa Florio, przekształcone później w wyścigi Targa Florio. Zespół firmy Itala w składzie Cagno, Fabry i baron de Caters wziął udział w Grand Prix w Le Mans w 1906 roku, jadąc modelami o pojemności szesnastu litrów. Samochody wyposażone w wymienialne obręcze kół miały problemy z drewnianymi szprychami, które pękały i z chłodzeniem silników, przez co stopniowo traciły znaczenie na wyścigach.

Do zawodów w 1908 roku firma przygotowała nowy samochód wyścigowy z czterocylindrowym silnikiem o pojemności 12 045 cm3 (Ø 154,8 x 160 mm) i mocy 73,6 kW (100 KM) przy 1600 obr/min. Silnik chłodzony wodą wyposażony był w rozrząd zaworowy OHV i odznaczał się wyjątkową odpornością na przeciążenia. Drewniane koła szprychowe chroniły opony Pirelli. Podwozie ramowe miało z przodu i z tyłu sztywne osie zawieszone na podłużnych półeliptycznych resorach. Siła napędowa była przenoszona na koła tylne za pośrednictwem wału przegubowego. Samochód osiągał maksymalną prędkość 160 km/h. W 1908 r. jadący na tych samochodach Alessandro Cagno i Henry Fournier zajęli w wyścigach Grand Prix ACF odpowiednio 11 i 20 miejsce.

Firma Itala aktywnie uczestniczyła w różnych imprezach sportowych i natychmiast wprowadzała do produkcji wszelkie nowinki techniczne, mogące polepszyć jakość jej samochodów. W 1907 roku samochód Itala zwyciężył w maratonie Pekin-Paryż o długości 16 000 km. Kierowcą był włoski arystokrata, książę Scipio Borghese.

W 1913 roku firma Itala zastosowała w modelu wyścigowym silnik z rozrządem suwakowym, jednakże okazało się, że silniki takie wymagają rozwiązania problemu smarowania i nie nadają się do ekstremalnych warunków wyścigów. Z tego względu konstruktorzy po I wojnie powrócili do tradycyjnego rozrządu zaworowego. Samochody Itala na torach wyścigowych pojawiły się po raz ostatni w 1930 roku.