FIAT 804 – rok 1922
Fiat SpA, Turyn, Włochy.
Firma FIAT przygotowała na sezon wyścigowy 1921 całkiem nowy samochód oznaczony symbolem 801. Był to czterocylindrowy model konstrukcji Giulia Cesara Cappa. Samochód ten zwyciężył w wyścigach Poggio di Berceto w Parmie. Na nadwoziu umieszczono nowy znak firmowy — napis FIAT na czerwonym tle, otoczony wieńcem laurowym. Do startu w pierwszych włoskich Grand Prix, 8 września 1921 w Brescii, przygotowano nowy samochód, montując nowy ośmiocylindrowy silnik o mocy 88,3 kW (120 KM), natomiast praktycznie nie zmieniając nadwozia. Cylindry miały rozmiary identyczne jak te używane przez firmę Ballot (65×112 mm), a pojemność skokowa wynosiła 2973 cm3. Jednakże z powodu defektów mechanicznych Bardino prowadzący ten model zajął dopiero trzecie miejsce, za dwoma Ballotami. Mimo tego niepowodzenia firma FIAT w 1922 r. odniosła sukcesy w zawodach Grand Prix ACF w Strasbourgu (16 lipca) i w Grand Prix Włoch w Monzie w 1922 roku.
Fiat SpA, Turyn, Włochy.
Przygotowano wtedy z powodu zmienionych przepisów (maksymalna pojemność silnika 2 litry, minimalna masa 650 kg) nowy samochód oznaczony 804 — Corsa. Na starcie, który po raz pierwszy w wyścigach Grand Prix był jednoczesny dla wszystkich wozów, pojawił się zwycięzca Grand Prix z 1907 roku — Felice Nazarro. Wyprzedził on 18 uczestniczących samochodów i zdobył pierwsze miejsce, osiągając prędkość średnią 126,67 km/h. Fiat 804 — Corsa wyposażony był w sześciocylindrowy silnik. Cylindry miały średnicę 65 mm, skok tłoka 100 mm i pojemność całkowitą 1991 cm3. Silnik ze stopniem sprężania 7 : 1 osiągał moc 82,4 kW (112 KM) przy 5000 obr/min. Dwa wały krzywkowe w głowicy cylindrów napędzały walcowe koła zębate. Smarowanie ciśnieniowe odbywało się systemem tzw. skrzyni korbowej z dwoma zasobnikami na 35 litrów oleju. Siła napędowa była przenoszona przez kilkutarczowe sprzęgło, czterobiegową skrzynię biegów i wał przegubowy na sztywny most tylny. Mechaniczne serwohamulce z aluminiowymi bębnami hamulcowymi działały na wszystkie koła. Hamulec ręczny działał na tylne koła typu Rudge-Whitworth. Stalowa rama była zawieszona na resorach piórowych i wyposażona w tłumiki cierne. Masa samochodu była zgodna z przepisami – 650 kg – a maksymalna prędkość wynosiła 190 km/h. Aerodynamiczne nadwozie pokrywało częściowo układ chłodzenia silnika, a z tyłu chroniło zbiornik paliwa.