FERRARI 625 – rok 1954

Auto Costruzione Ferrari, Modena, Włochy.

W latach 1952 i 1953 we wszystkich ważniejszych wyścigach Grand Prix zdecydowanie zwyciężały samochody Ferrari. W1952 roku Ascari wygrał sześć wyścigów Grand Prix, a w roku następnym pięć z siedmiu, zostając dwukrotnym mistrzem świata. Sukces ten był tym ciekawszy, że zwycięski samochód wyposażony był w czterocylindrowy silnik prostej konstrukcji.

Formuła obowiązująca w latach 1954—1960 dopuszczała samochody wyścigowe o pojemności silnika 2500 cm3 bez doładowania lub 750 cm3 z doładowaniem. W oparciu o dwulitrowy czterocylindrowy silnik F2 inż. Lampredi skonstruował nowy model – Ferrari 625. Pojemność całkowitą 2498,4 cm3 osiągnięto przez zwiększenie średnicy cylindra do 94 mm i skoku tłoka do 90 mm. W ten sposób zwiększyła się także moc do 169,3 kW (230 KM) przy 7000 obr/min. Masa pustego pojazdu wynosiła 640 kg, a prędkość maksymalna 250 km/h. Dwuobwodowe hamulce bębnowe były już powszechnie stosowanym wyposażeniem. Przy zużyciu paliwa 30 I na 100 km zbiornik paliwa o pojemności 170 I wystarczał do przejechania co najmniej 550 km. Czterobiegowa skrzynia biegów znajdowała się przed tylnym mostem typu de Dion. Z tyłu zastosowano poprzeczne resory piórowe. Przednie koła były zawieszone niezależnie w układzie trapezowym z resorami spiralnymi.

Największym sukcesem Ferrari 625 były pierwsze dwa miejsca Froilana Gonzalesa (144,3 km/h) i Mike’a Hawthorna w Grand Prix Brytanii w Silverstone, kiedy to pokonano wszystkie samochody Mercedes, dominujące w tym roku na torach Grand Prix. Drugie zwycięstwo przyniósł firmie Ferrari start Hawthorna w Grand Prix Hiszpanii w Barcelonie. Wykorzystano tu model 553 z silnikiem o większej mocy. Ferrari 625 startował także w 1955 roku w nieco zmienionej wersji. Zastosowano silnik z modelu 553, osiągający moc 195,0 kW (265 KM) przy 7500 obr/min. Pojazd miał już pięciobiegową skrzynię biegów i bardziej miękkie resory przednie. Samochód ten z powodu wyglądu zewnętrznego nazywano Super Squalo (Super Rekin). Zawodnik firmy Ferrari Maurice Trintignant wygrał Grand Prix Monaco i Europy w Monte Carlo z prędkością średnią 105,3 km/h. W wyścigach tych odpadły wszystkie Mercedesy, a drugie miejsce, za Ferrari 625, zajął Eugenio Castelotti na Lancii.