FERRARI 375 – rok 1951

Auto Costruzione Ferrari, Modena, Włochy.

W sezonie 1950 zdecydowanie dominowała firma Alfa Romeo. Jedenaście zwycięstw na jedenaście startów przyczyniło się do ugruntowania przeświadczenia, że model 159 jest bezkonkurencyjny. Jednakże konkurenci „nie zasypiali gruszek w popiele” i na drugą połowę 1950 roku firma Ferrari przygotowała już nowy model z 4,5-litrowym silnikiem bez kompresora. Skonstruował go inż. Aurelio Lampredi, następca inż. Colombo. Lampredi wyciągnął z lamusa konstrukcję tylnego mostu typu de Dion, który uresorował na poprzecznym sześciopiórowym resorze półeliptycznym. Do przenoszenia sił wzdłużnych służyły reakcyjne drążki podłużne. Koła tylne były napędzane za pośrednictwem wałów przegubowych. Koła przednie zawieszone były na poprzecznych wahaczach trapezowych, których części dolne tworzył poprzeczny resor piórowy. Hydrauliczne amortyzatory służyły do tłumienia drgań. Samochód wyposażony był już w hydrauliczne hamulce dwuobwodowe. Prostokątna rama zbudowana była z owalnych rurek z poprzeczkami i wspornikami.

W pierwszych wersjach roku 1950 zwiększano stopniowo pojemność silnika z 3300 cm3 przez 4100 cm3 do 4498 cm3 (∅ 80 x 74,5 mm). W ostatniej wersji ze stosunkiem sprężania 14,5 : 1 silnik osiągał moc 279,7 kW (380 KM) przy 7500 obr/min. Koncepcja pojazdu zgodna była z typem 125, tzn. samochód miał widlasty dwunastocylindrowy silnik z rozwidleniem pod kątem 60°. Głowice cylindrów z lekkiego stopu miały po jednym większym zaworze ssącym i mniejszym wydechowym. Wały krzywkowe napędzane były za pośrednictwem łańcucha. Wał korbowy obracał się w siedmiu cienkościennych trójwarstwowych łożyskach ślizgowych typu Vanderwell. Zapłon 24 świec pochodził z dwóch iskrowników typu Marelli. Zdublowane były również pompy paliwowe, połączone szeregowo. Mieszanka paliwa z powietrzem przygotowywana była w trzech podwójnych gaźnikach opadowych typu Weber. Czterobiegowa skrzynia biegów zblokowana była z mechanizmem różnicowym pod siedzeniem kierowcy.

Pusty pojazd ważył 720 kg. Ciężar ogólny wynosił natomiast 1040 kg. Samochód z osiąganą prędkością 300 km/h był równorzędnym partnerem dla kompresorowych pojazdów 1,5 litrowych. W1951 roku Alberto Ascari zdobył dla firmy Ferrari dwie nagrody Grand Prix: w RFN na torze Nurburgring (134,1 km/h) i we Włoszech w Monzie (184,8 km/h). Trzecie zwycięstwo dla Scuderii Ferrari wywalczył Froilan Gonzales w Grand Prix Anglii (153,8 km/h).