COOPER-CLIMAX  – rok 1959

Cooper Car Co. Ltd, Surbilon, Surrey, Wielka Brytania

Od czasów pojazdów Auto Union na torach Grand Prix znów pojawił się samochód z silnikiem umieszczonym z tyłu — był to samochód marki Cooper. Na początku rewolucyjnej zmiany koncepcji samochodów wyścigowych stanął Charles Cooper ze swym synem Johnem. Historia wozów wyścigowych Cooper rozpoczyna się w 1946 r., kiedy w małym garażu w Surbiton Cooperowie przyczynili się do powstania nowej formuły 3, dopuszczającej małe samochody wyposażone w silniki motocyklowe JAP o pojemności 500 lub 1000 cm3. Współtwórcą pierwszego wozu wyścigowego Cooper formuły 1 był Australijczyk Jack Brabham, który wraz ze Stirlingiem Mossem został zawodnikiem firmy. Do napędu tego pojazdu Cooper zastosował silnik fabryki Coventry-Climax, założonej w 1917 roku, produkującej początkowo pompy i silniki do wozów straży pożarnej. W latach 1955—1960 silniki Coventry-Climax nie przypominały już w niczym przenośnych sikawek, wspaniale spisując się w wyścigach samochodowych, zwłaszcza formuły 2.

Po próbach w wyścigach formuły 1 w latach 1957 i 1958 do sezonu 1959 przygotowano czterocylindrowy silnik rzędowy o średnicy cylindra 94 mm i skoku tłoka 89,9 mm (pojemność całkowita 2495 cm3). Nieskomplikowany, niezawodny silnik z dwoma zaworami w każdym cylindrze odchylonymi pod kątem 66° osiągał moc 175,9 kW (239 KM) przy 6750 obr/min. Mieszankę przygotowywały dwa poziome gaźniki typu Weber. Siła napędowa była przenoszona z silnika przez suche sprzęgło wielotarczowe firmy Borg & Beck do czterobiegowej skrzyni biegów, zblokowanej z silnikiem i mechanizmem różnicowym i umieszczonej za mostem tylnym. Z przodu ramy rurowej znajdował się most przedni z niezależnie zawieszonymi kołami w układzie wahaczy trapezowych. Wykorzystano tu skośnie usytuowane resory śrubowe i poprzeczny stabilizator. Most tylny miał górny poprzeczny resor piórowy zastąpiony później przez resory śrubowe. Wykorzystano także amortyzatory firmy Armstrong. Koła, odlane z elektronu, wyposażono w hamulce tarczowe typu Girling. Nadwozie z tworzywa sztucznego znacznie zmniejszyło masę pojazdu, która wynosiła 520 kg. Samochód osiągał prędkość maksymalną 250 km/h, dzięki czemu w latach 1959 i 1960 stał się najlepszym pojazdem formuły 1. W tych latach wozy Cooper-Climax prowadzone przez Mossa, Bruce’a, McLarena i Brabhama zwyciężyły w jedenastu z dwudziestu wyścigów liczących się w punktacji mistrzostw świata. Jack Brabham zdobył wówczas dwukrotnie tytuł mistrza świata.