BUGATTI 59 – rok 1934

Automobiles E. Bugatti, Molsheim, Francja.

W 1934 roku międzynarodowa komisja sportowa CSI (Commission Sportive Internationale) ustanowiła nowe przepisy wyścigów Grand Prix, wprowadzając pewne ograniczenia. Najważniejsze z tych ograniczeń określało maksymalną masę pustego samochodu (bez paliwa, oleju, cieczy chłodzącej, narzędzi, a nawet opon) na 750 kg.

Zgodnie z tą formułą Bugatti przygotował model 59, wyposażony w zmodyfikowany silnik modelu 51, w którym zwiększono średnicę cylindra do 72 mm i przy niezmienionej długości skoku 100 mm uzyskano pojemność 3257 cm3. Rzędowy ośmiocylindrowy silnik z dwoma górnymi wałami rozrządu osiągał moc 184,0 kW (250 KM) przy 5500 obr/min. Wał korbowy osadzony w sześciu łożyskach napędzał kompresor Roots, pompę i iskrownik. Silnik wyposażony był w dwa gaźniki typu Zenith. Podwozie nie różniło się od poprzednich modeli, tzn. sztywne mosty były zawieszone z przodu na półeliptycznych, z tyłu na obróconych ćwierćeliptycznych resorach. Ciekawie rozwiązano przede wszystkim przedni most, wykonany z dwudzielnej, pustej odkuwki, przez którą przechodziły pręty stalowe w celu osiągnięcia minimalnego ruchu wzajemnego. Most tylny miał podwójną przekładnię zmniejszającą. Na rozszerzonym i wydłużonym podwoziu z modelu 51 umieszczone było z lewej strony siedzenie kierowcy. Miejsce mechanika było zakryte blaszaną osłoną. Koła, odlane z aluminium, miały druciane szprychy, w warstwie zewnętrznej przymocowane radialnie do piasty koła. Mechaniczne hamulce działały na wszystkie koła. Nie było możliwości regulacji hamulców, ale przy demontażu kół połączonych z bębnami hamulcowymi można było łatwo wymienić szczęki. Samochód osiągał prędkość maksymalną 240 km/h. Ogółem w latach 1934-1936 wykonano tylko 9 samochodów typu 59, które miały wiele elementów identycznych z wersją 57, co ułatwiało ich równoczesną produkcję oraz wykorzystanie części zamiennych przez indywidualnych użytkowników. W 1934 roku model 59 osiągnął kilka sukcesów – zdobył pierwsze, drugie i czwarte miejsce w Grand Prix Belgii (Dreyfus, Brivio, Benoist), pierwsze miejsce w Algierii (Wimille) i trzecie w Grand Prix Monaco (Dreyfus), Hiszpanii (Nuvolari) i Szwajcarii (Dreyfus).