BUGATTI 39A – rok 1926

Automobiles E. Bugatti, Molsheim, Francja.

W 1926 roku weszła w życie długo przygotowywana nowa formuła. Ograniczała ona pojemność silnika do 1500 cm3, a minimalny ciężar do 600 kg. Dwumiejscowe nadwozia były jeszcze dozwolone, ale tylko z jednym zawodnikiem. Przepisy te miały na celu obniżenie prędkości samochodów, będącej przyczyną wielu tragicznych wypadków. Konstruktorzy, starając się osiągnąć wysoką moc przy małej pojemności, sięgnęli znów po doładowywanie silników. Po długim wahaniu przyłączył się do nich również Ettore Bugatti, znany dotąd ze swojej przysłowiowej już zasady, że „stosowanie kompresora w samochodzie jest równoznaczne z ulepszaniem pełnokrwistego konia”.

Na wyścigi Grand Prix w 1926 roku Bugatti zastosował modernizację silnika typu 35 (2 litry, 60 x 88 mm), polegającą na zmniejszeniu pojemności do 1,5 litra z zastosowaniem kompresora. Silnik zbudowany był z dwóch bloków, każdy po cztery cylindry. Niewymienialna głowica cylindrów w swej górnej części posiadała ułożyskowanie wału krzywkowego. W każdym cylindrze znajdowały się dwa zawory ssące i jeden wydechowy. Średnica cylindrów 52 mm i skok tłoka 88 mm dawały pojemność całkowitą 1494 cm3. Wał korbowy, złożony z ośmiu części, ułożyskowany był na dwóch łożyskach igiełkowych i trzech kulkowych. Czopy korbowe wału korbowego obracały się także w łożyskach tocznych. Silnik z dwoma gaźnikami osiągał moc 88,3 kW (120 KM) przy 5500 obr/min i umożliwiał bezpieczne osiągnięcie 7000 obr/min. Siła napędowa przenoszona była przez wielopłytowe sprzęgło odśrodkowe i czterobiegową skrzynię biegów o specjalnej konstrukcji. Odkuwka sztywnej osi przedniej miała osadzone w prostokątnych otworach niesymetryczne półeliptyczne resory piórowe. Tylne, ćwierćeliptyczne resory zamocowane były grubszym końcem do ramy za mostem. Skośne drążki prowadzące pomagały przenosić wzdłużne siły napędowe. Nowością były koła odlewane ze stopu aluminiowego w całości wraz z bębnami hamulcowymi. Mechaniczne hamulce z automatycznym nastawieniem luzu działały na wszystkie koła. Samochód o masie 890 kg osiągał prędkość 185 km/h. Samochody Bugatti zwyciężyły w 1926 roku w trzech z pięciu wyścigów Grand Prix. Przy stosunkowo słabej konkurencji Jules Goux ze średnią prędkością 109,769 km/h wygrał Grand Prix Francji na torze w Miramas oraz Grand Prix Europy w San Sebastian (112,6 km/h). Trzecie laury dla Bugattiego zdobył zawodnik indywidualny Jean Charavel, jadący pod pseudonimem „Sabipa” w Grand Prix Włoch w Monzie (137,4 km/h).