BUGATTI 13 – rok 1911

Automobiles E. Bugatti, Molsheim, Francja.

Z powodu braku zainteresowania znaczniejszych firm samochodowych, francuski automobilklub w latach 1910 i 1911 nie organizował wyścigów Grand Prix ACF. Pozwolono jedynie ogłosić Grand Prix Francji na świeżo zbudowanym torze w Le Mans. Wyścigi te, zorganizowane przez Automobile Club de la Sarthe, dopuszczały również samochody o pojemności nie przekraczającej 1400 cm3.

Właśnie w tej grupie pojazdów zwyciężył samochód zaprojektowany jeszcze w 1909 roku przez niezwykle utalentowanego konstruktora Ettore Bugattiego, w czasie gdy zatrudniony był w alzackiej fabryce De Dietrich jako doradca techniczny. Bugatti 13 posiadał czterocylindrowy silnik o pojemności 1327 cm3 przy średnicy cylindrów 65 mm ze skokiem tłoka 100 mm i rozrządem zaworowym OHC. W każdym cylindrze były dwa zawory pionowe sterowane za pomocą jednego wału krzywkowego. Blok cylindrów wraz z głowicami był wykonany z jednego odlewu. Wał korbowy obracał się w trzech łożyskach ślizgowych. Napęd przenoszony był z silnika do czterobiegowej skrzyni biegów za pomocą kilkutarczowego sprzęgła mokrego, a następnie przez wał napędowy na sztywny most tylny. Silnik osiągał moc 18,4 kW (25 KM) przy 300 obr/min. Stalowa rama była zawieszona na podłużnych, półeliptycznych resorach piórowych. W wersji wyścigowej model 13 odznaczał się prześwitem zaledwie 1150 mm. Lekkie nadwozie wraz z podwoziem miało masę łączną 310 kg, co umożliwiało osiąganie stosunkowo dużej prędkości 140 km/h.

Bugatti 13 został po raz pierwszy wystawiony w paryskim salonie automobilowym w 1910 roku. Do jego produkcji, a także na dalsze zamówienia niektórych firm (De Dietrich, Deutz, Hermes), Ettore Bugatti założył własny warsztat w Molsheim. Ernest Friedrich, który w swojej klasie doprowadził samochód Bugatti z numerem startowym 14 zwycięsko do mety w 1911 roku, uzyskał jednocześnie drugie miejsce w klasyfikacji ogólnej za absolutnym zwycięzcą Hemerym, prowadzącym dziesięciolitrowego Fiata.