BROOKLANDS (WIELKA BRYTANIA) – rok 1926
Ograniczenie prędkości na drogach angielskich do 20 mil/h, będące pozostałością znanego prawa Red Flag Act nie pozwalało praktycznie organizować wyścigów samochodowych na drogach publicznych.
W tej sytuacji pomógł H. F. Locke King, entuzjasta sportów samochodowych i właściciel terenów pod Londynem, zwanych Brooklands (bagna). Zbudował on w latach 1906— 1907 według projektu pułkownika Haldana betonowy, owalny autodrom z dwoma nachylonymi zakrętami umożliwiającymi rozwijanie prędkości 200 km/h. Wewnątrz trasy znajdowały się odcinki proste, poprzegradzane rozczłonkowaną drogą, aby trasa była bardziej skomplikowana. Tor o długości około 4,4 km kosztował ćwierć miliona funtów, a widownia mogła pomieścić 30 000 widzów. Jazda odbywała się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Pierwsze wyścigi organizowane były na wzór tradycyjnych wyścigów końskich. Oprócz tego na torze w Brooklands organizowano różne reklamowe jazdy wytrzymałościowe, zawody londyńskich taksówek, konkursy niezawodności samochodów itp.
Pierwsze wyścigi Grand Prix Wielkiej Brytanii odbyły się tu w 1926 roku. Senechal, będący zmiennikiem Wagnera, osiągnął prędkość średnią 115,2 km/h. Grand Prix zorganizowano tam jeszcze w roku następnym, po czym brytyjski automobilklub zdecydował definitywnie, że z autodromu nie da się zrobić toru wyścigowego. Jednakże na nowy tor w Donnington Park Wielka Brytania musiała poczekać do 1935 roku. Po wojnie uszkodzony Brooklands został sprzedany fabryce lotniczej Vickers-Armstrong.