BRM – rok 1964

British Racing Motors, Lincolnshire, Bourne, Wielka Brytania.

Rok 1963 był okresem kolejnych sukcesów Grahama Hilla i samochodu BRM w wyścigach Grand Prix. Zwyciężył on w Grand Prix Europy w Monaco i Grand Prix USA w Watkins Glenn.

W odróżnieniu od innych firm produkujących wozy formuły 1,firma BRM wszystkie prace od projektu poprzez wykonanie prototypu do jazd próbnych realizowała we własnej fabryce w Bourne. Były kierownik działu konstrukcyjnego – Peter Berthon — został głównym doradcą całego koncernu lorda Owena. Jego miejsce zajął Tony Rudd, dawny zastępca, pracujący w BRM od 1949 roku. Model z 1963 roku otrzymał przerobiony silnik i nową, sześciobiegową skrzynię biegów. Ciekawostką było nowe półsamonośne nadwozie zwane semi-monocoque, skonstruowane przez Tony Rudda. Umożliwiało ono znaczne obniżenie całego samochodu.

W 1964 roku BRM otrzymał znów nowe nadwozie, tym razem całkowicie samonośne. Wypróbowany ośmiocylindrowy silnik widlasty o pojemności 1498 cm3 miał moc podwyższoną do 150,9 kW (205 KM) przy 11 000 obr/min. Początkowo przygotowywano nowy silnik z czterozaworową głowicą, jednak próby nie wypadły zadowalająco, konstruktorzy powrócili więc do niezawodnej głowicy dwuzaworowej. Masa samochodu wynosiła 460 kg i była zbliżona do granicy dopuszczalnej — 450 kg. Prędkość maksymalna wynosiła 280 km/h.

Zawodnikami firmy BRM w sezonie 1964 byli Graham Hill i Ritchie Ginther. Hill wygrał dwa z dziesięciu organizowanych wówczas wyścigów Grand Prix, dwukrotnie był drugi i trzykrotnie zajął trzecie miejsce. Ginther dwukrotnie był drugi na mecie. Hill zwyciężył w Grand Prix Europy w Monaco z prędkością średnią 116,8 km/h i w Watkins Glenn w USA (178,7 km/h).

Wypróbowane ośmiocylindrowe silniki BRM wykorzystywała w swoich samochodach również inna brytyjska firma BRP — British Racing Parthership.