BRM 56-V8 – rok 1962

British Racing Motors, Lincolnshire, Bourne, Wielka Brytania.

Zapowiedź sir Owena wycofania się z wyścigów w przypadku niepowodzenia jego samochodu również w 1962 roku zmobilizowała konstruktorów do zaprojektowania nowego pojazdu oznaczonego jako BRM 56. Całkiem nowy model otrzymał widlasty, ośmiocylindrowy silnik o średnicy cylindra 68,5 mm i skoku tłoka 50,8 mm. W każdym cylindrze znajdowały się dwa zawory ułożone względem siebie pod kątem 90°. Silnik miał pojemność 1490 cm3 i przy stosunku sprężania 10 : 1 osiągał moc 133,2 kW (181 KM), a później nawet 150,9 kW (205 KM) przy 11 000 obr/min. Przyczyniło się do tego między innymi zastosowanie układu wtryskowego typu Lucas. Ta sama firma dostarczyła także zapłon tranzystorowy. Rozrząd zaworowy 2 x OHC napędzany był wałkami krzywkowymi ułożonymi parami w głowicach cylindrów. Wałki były osadzone w wahliwych łożyskach tocznych i obracały się za pośrednictwem układu kół zębatych. Siła napędowa była przenoszona przez suche sprzęgło tarczowe na sześciobiegową skrzynię biegów konstrukcji Valeria Colottiego. Podwozie tworzyła rama rurowa z kołami zawieszonymi niezależnie na wahaczach w układzie trapezowym. Wykorzystano resory śrubowe z koncentrycznymi amortyzatorami firmy Armstrong.  Piętnasto calowe obręcze kół odlano z lekkiego stopu. Z przodu i z tyłu zastosowano hamulce tarczowe firmy Dunlop. Nadwozie konstrukcji Tony Rudda miało wysokość 700 mm. Pusty samochód ważył 465 kg i osiągał prędkość 280 km/h.

Ten niezawodny samochód brytyjski przyniósł firmie wiele sukcesów. Jeździli nim przeważnie Anglicy: Graham Hill i Tony Brooksoraz Amerykanin Richie Ginther. Najlepszym zawodnikiem był niewątpliwie Graham Hill, zwycięzca czterech wyścigów Grand Prix: w Afryce Południowej (155,5 km/h), w Zandvoort (153,5 km/h), RFN (129,1 km/h) oraz we Włoszech (198,9 km/h). Dwukrotnie zajął drugie miejsce (Belgia, USA). W ten sposób zdobył swój pierwszy tytuł mistrza świata, a firmie BRM zapewnił zwycięstwo w mistrzostwach świata producentów.

Sir Alfred Owen był zadowolony, a brytyjska publiczność otrzymała nareszcie swój niezawodny samochód wyścigowy w klasycznej, ciemnozielonej barwie.