AUTO UNION C  – rok 1937

Auto Union AG, Zwickau, Niemcy.

Od 1934 roku, w wyniku udoskonalania, pojemność skokowa i moc silników Auto Union stopniowo wzrastały. Model C wyprodukowany w 1936 roku miał szesnasto-cylindrowy silnik o pojemności 6010 cm3 (∅ 75 x 85 mm). Ciśnienie doładowania zwiększono do 195 kPa. Silnik ze stosunkiem sprężania 9,2 : 1 osiągał nieprawdopodobną moc 382,7 kW (520 KM) przy 5000 obr/min. Dostosowano do tego wał korbowy złożony z części połączonych zazębieniem Hirtha i osadzony w łożyskach tocznych. Siła napędowa była przenoszona z silnika poprzez sprzęgło tarczowe na czterobiegową skrzynię biegów umieszczoną za mostem tylnym. Stąd napęd wracał do mechanizmu różnicowego typu ZF. Dzięki takiej konstrukcji można było wykluczyć wał łączący. Tylne półosie wahliwe były zawieszone na podłużnych drążkach skrętnych, umieszczonych w rurach ramy. Do amortyzacji użyto dźwigniowych tłumików ciernych. W ramie rurowej następował także obieg wody z chłodnicy do silnika i z powrotem. W modelu C zastosowano jednak do tego celu oddzielne przewody po nieudanych próbach z modelem A. Hydrauliczne hamulce bębnowe typu Lockheed działały na wszystkie koła. Model C miał rozstaw osi zwiększony z 2800 do 2900 mm, ale długość całkowitą skróconą z 4550 do 3920 mm. Samochód ten osiągał prędkość maksymalną 340 km/h, dzięki czemu stał się wówczas najszybszym samochodem wyścigów Grand Prix.

W 1936 roku kierowca firmy Auto Union – Bernd Rosemeyer – zwyciężył w Grand Prix Niemiec (130,9 km/h), Szwajcarii (160,7 km/h) i Włoch (135,3 km/h). Ponadto zdobył wieniec laurowy w wyścigach w Eifelrennen, Nurburgring i Coppa Acerbo w Pescara. W roku następnym Auto Union zdobywał pierwsze lub drugie miejsca w Grand Prix Belgii (1 miejsce Rudolf Hasse, 167,8 km/h), w Donington (1 miejsce Rosemeyer, 132,6 km/h) oraz w Grand Prix Trypolisu (2 miejsce Rosemeyer).