ALFA ROMEO P3 – rok 1932

SA Alfa Romeo, Milano, Włochy.

Rosnąca wciąż moc silników samochodów Maserati, Bugatti i Mercedes zdopingowała firmę Alfa Romeo do rozpoczęcia eksperymentów. Podwozie monoposto wyposażono w dwa położone obok siebie silniki sześciocylindrowe. Jednakże mimo osiągania dużej mocy całkowitej równej 147,2 kW (200 KM), samochód miał zbyt dużą masę i w czasie wyścigów nie wystarczało dla niego opon.

W 1932 roku inż. Vittorio Jano skonstruował nowy samochód oznaczony symbolem P3. Wyposażył go w rzędowy ośmiocylindrowy silnik o średnicy cylindrów 65 mm i skoku tłoka 100 mm, dzięki czemu osiągnął pojemność skokową 2654 cm3. Silnik, podzielony na dwa bloki po cztery cylindry z dwoma górnymi wałkami rozrządu, osiągał moc 139,8 kW (190 KM) przy 5400 obr/min. Każdy blok cylindrów zasilany był oddzielnym kompresorem typu Roots o nadciśnieniu 60 kPa. Kompresory umieszczono pomiędzy gaźnikami typu Weber i przewodami ssącymi. Zawory, ułożone pod kątem 100°, były dociskane trzema współśrodkowymi sprężynami. Wał korbowy obracał się w łożyskach ślizgowych. Napęd z silnika przenoszony był przez dwutarczowe sprzęgło, czterobiegową skrzynię biegów i mechanizm różnicowy na dwa wały napędowe ułożone w dwóch pochwach w kierunku mostu tylnego. Warto dodać, że moment obrotowy był przenoszony na most tylny przez zębate przekładnie stożkowe znajdujące się w miejscu przegubów na końcach wałów. Sztywny most tworzył wraz ze skrzynią przekładni stożkowych napędu kół i pochwami układ trójkątny, ułożony wahliwie na wyjściu ze skrzyni biegów. Most zawieszony był na podłużnych, półeliptycznych resorach piórowych. Nad każdym resorem znajdowała się para ciernych tłumików drążkowych, ustawionych naprzeciw siebie. Przenoszenie sił napędu odbywało się za pośrednictwem pochw wałów napędowych. Sztywny most przedni miał podłużne resory piórowe, dwa tłumiki cierne i trapez sterowania. Mechaniczne hamulce działały na wszystkie koła. Alfa Romeo P3 był w zasadzie pierwszym europejskim monopostem z kierowcą umieszczonym centralnie. Pusty samochód miał masę 770 kg. Prędkość maksymalna zmieniała się w granicach od 225 do 232 km/h w zależności od zastosowania doładowania silnika, osiągającego przy nadciśnieniu 80 kPa moc 158,2 kW (215 KM).

W latach 1932 i 1933 samochody Alfa Romeo wygrały sześć z ośmiu ważniejszych wyścigów Grand Prix, stając się najlepszymi wozami wyścigowymi w tych czasach.