ALFA ROMEO 159 – rok 1951

Alfa Romeo SpA, Milano, Włochy.

W 1951 roku Alfetta została ponownie zmodernizowana. Tylne półosie wahliwe wymieniono na sztywny most tylny typu de Dion z przegubowymi wałami napędowymi. Samochód, oznaczony już jako typ 159, otrzymał także silniejszy kompresor o ciśnieniu 300 kPa. Dzięki temu z 1,5 litrowego ośmiocylindrowego silnika przy niezmienionej pojemności 1482 cm3 uzyskano olbrzymią moc 297,3 kW (404 KM) przy 10 500 obr/min. Takimi parametrami nie mógł się wykazać żaden z konkurentów (ERA, Maserati, Talbot czy Ferrari). Wewnętrzne chłodzenie silnika poprzez paliwo będące mieszanką alkoholową powodowało bardzo znaczne zwiększenie zużycia paliwa do ponad 170 litrów na 100 km. Wymagało to zwiększenia pojemności zbiorników do trzystu litrów. W wyniku zwiększenia do 1100 kg masy pojazdu trzeba było również powiększyć wymiary hamulców, aby przy prędkości maksymalnej wynoszącej 310 km/h można było osiągnąć odpowiednio skuteczne hamowanie.

Pomimo tego, iż firma Alfa Romeo w 1949 roku zrezygnowała z dalszego uczestnictwa w wyścigach, jej zawodnicy z pewnym poparciem finansowym jeszcze w następnym roku wygrali jedenaście wyścigów, tj. wszystkie, w których wzięli udział.

Typ 159, startujący w wyścigach Grand Prix w 1951 roku zwyciężył, prowadzony przez Juana Fangio, w wyścigu Grand Prix Szwajcarii w Bemie z prędkością średnią 142,5 km/h, w Grand Prix Hiszpanii w Parku Montju (158,9 km/h), Fagioli zdobył na nim sukces w Grand Prix Europy w Reims (177,6 km/h), a Giuseppe Farina wygrał wyścig Grand Prix Belgii w Spa (182,8 km/h). Ogólnie można powiedzieć, że typ Alfa Romeo 158/159 był najlepszym modelem firmy, a w okresie powojennym aż do 1951 r. najlepszym samochodem wyścigowym formuły Grand Prix.